Alle jongens uit de klas werden bij elkaar geroepen door de leraar. Ik keek op de klok. ‘Half twee, wat een rare tijd’, dacht ik. Half twee was geen tijd om te stoppen. De secondewijzer tikte zachtjes en vaagde weg door het rumoer van de rennende kinderen. We waren bezig met sport. Voetbal vonden we het leukste spelletje. Net na het juichen voor het tweede doelpunt pakte de leraar de bal vast. ‘Hands!’ riep een van de jongens genaamd Tom, die daarna snel zijn hoofd naar beneden bewoog. Hij schaamde zich door wat hij zei, omdat we allemaal wisten dat de leraar daar niet van gediend was. Gelukkig ging de leraar er verder niet op in en wees hijgend naar de deur. Dit was het teken dat we met zijn allen in een rij moesten gaan staan. De walm van zweet verplaatste zich richting de deur. Alle jongens gingen in de rij staan, naast elkaar. De leraar ging voor de groep staan. Nu viel het me pas op dat hij netjes gekleed was. Een strak, bruin pak met wit overhemd eronder. Hij keek op zijn horloge. Een echte Guess. Hoe zou hij die verdiend hebben? Met het schrale loon van basisschoolleraar zou hij toch niet zo’n horloge kunnen kopen?

‘Zo jongens, nu ik jullie aandacht heb..’ zei de leraar, hij keek op van zijn glimmende horloge en even kruisten onze blikken elkaar. Hij had een rare blik in zijn ogen, alsof hij iets in petto had. De leraar was niet mijn favoriet. Hij was erg streng, maar ook rechtvaardig. Toch voelde ik me altijd heel klein bij hem in de klas. Het liefst verschool ik me onder een tafeltje als een klein, stil muisje, die zich zeker weten ook in de school bevonden.

‘Vandaag…’ op het moment dat de leraar zijn zin wilde beginnen vloog de deur open. Het was Klaas, die in een net, wit overhemd door zijn moeder naar binnen werd geleid. Een kusgeluid vulde de stilte en klaas trippelde snel naar de rij jongens toe. De leraar opende opnieuw zijn mond en zijn zware stem golfde onze oren in.

‘Vandaag is de dag van het jaar…’ door een pauze te nemen, bouwde de leraar een korte spanning op, ‘dat jullie op de schoolfoto mogen’. Gejoel galmde door de lege gymzaal. Iedereen was enthousiast. Dat betekende dat we de rest van de dag geen les meer hadden. ‘Over vijf minuten in de aula.’ riep de leraar hard. In die vijf minuten hadden we tijd om in de kleedkamer wat water in ons gezicht te gooien en daarna hard naar de aula te rennen. Helaas, geen tijd om ons te kunnen omkleden. Daarom was Klaas zeker niet bij de gymles. Zijn ouders vinden dat hij netjes gekleed moet zijn, vooral op zo’n speciale dag.

In de aula aangekomen kwam de fotograaf gelijk op ons af. Hij wilde iedereen netjes op de foto hebben. We stonden allemaal in onze positie en op het moment dat de fotograaf de foto wilde maken hoorde ik mijn naam. ‘Johan!’, ik keek om. Het was Karin uit groep 6, mijn vriendinnetje. Hetzelfde moment zag ik een flits in de aula. De foto was gemaakt.

Woorden: 530